Άμεση Δημοκρατία

(αναδημοσίευση)

ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ: πάρα πολύς κόσμος στα ιστολόγια έχει αρχίσει να μιλάει για ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ... πραγματικά, το επόμενο βήμα που -κι ως Έλληνες αν θέλετε- θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει προ πολλού, είχε σκεπαστεί για δεκαετίας κάτω από τους διάφορους ιδεολογικούς αχταρμάδες μας. Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμά μας. Σας παραθέτω ένα κείμενο που προσπαθώ να το διαδώσω όσο περισσότερο μπορώ. Να γίνει το βασικό μας σύνθηκα η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Να αποφασίζουμε με δημοψηφίσματα για το αν θέλουμε ένοπλοιυσ μπάτσους, ΜΑΤ, 28 δις στους τραπεζίτες, διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους κ.α.

.......................................................
1. Το παιχνίδι έχει αρχίσει ήδη να χάνεται. Τα ΜΜΕ, αφού πούλησαν το θέμα για δύο μέρες, έπειτα άρχισαν να δείχνουν τις σπασμένες τζαμαρίες των εμπόρων και να τρομοκρατούν τον κόσμο με την κρίση αλλά και αναφερόμενοι στους διαδηλωτές ως «τρομοκράτες» (ΑΝΤ1) και «ταραξίες», κουκουλοφόρους κτλ. τα υπόλοιπα κανάλια, τώρα πνίξανε την ιστορία κι έχουν περάσει σε άλλα θέματα και στο γνωστό τους σαπουνοπρόγραμμα.
2. Όπως είπε ένας φίλος σε μια συνέλευση στο Πολυτεχνείο, «αυτή είναι μια ιστορική ευκαιρία που πρέπει να αρπάξουμε από τα μαλλιά». Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν δούμε τη μεγάλη εικόνα. Η όλη συζήτηση και ο διχασμός «Πολυτεχνείο – Νομική» κτλ. είναι η μικρή εικόνα, και μας την διδάσκουν από γενιά σε γενιά ακριβώς επειδή την ελέγχουν και μπορούν να την περιθωριοποιούν και τελικά να την εκτονώνουν, σαν το κύμα που σκάει στο βράχο και μετά επιστρέφει στην προηγούμενη «γαλήνη».
3. Όσο καλά και αν οργανωθεί και συντονιστεί το λεγόμενο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία απολύτως εξέλιξη, όπως βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες (καταλήψεις ’90 – Τεμπονέρας). Απλά μεγαλώνει η λίστα των νεκρών ενώ ο αυταρχισμός του κράτους παραμένει στην ίδια παλιά του αντιστοιχία με τις αντιστάσεις της κοινωνίας. Άλλη αντίσταση είχε η ελληνική, αλλά και παγκόσμια κοινωνία το ’70, άρα και άλλη μορφή αυταρχισμού, άλλες αντιστάσεις έχει η σύγχρονη καταναλωτική, αποβλακωμένη από την ιδιωτική τηλεόραση κοινωνία. Ο σύγχρονος φασισμός είναι ο Ευαγγελάτος, ο Πρετεντέρης, ο Κούγιας, ο Λαμπράκης, αλλά και η πλήρης αποδοχή μιας διεφθαρμένης πολιτκής σκηνής αλλά και μιας διεφθαρμένης ως το κόκαλο κοινωνίας. Δεν είναι στη φύση του ανθρώπου η ρεμούλα, το φακελάκι των γιατρών, το λάδωμα των δημόσιων λειτουργών, οι αναρίθμητες περιπτώσεις κατάχρησης του κοινωνικού πλούτου, του δημόσιου χρήματος από τα ελληνικά και ξένα κεφάλαια, από τις πολυεθνικές. Όλα αυτά είναι προϊόν του καπιταλιστικού και ειδικά για τη χώρα μας του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλιστικού συστήματος.
4. Η πραγματική πρόκληση των ημερών μας, δεδομένης της παγκόσμιας κρίσης αυτής της φούσκας που ονομάζεται παγκόσμια οικονομία, δεν είναι να οργανώσουμε το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, αλλά να αφυπνίσουμε το λαϊκό, κοινωνικό κίνημα που κοιμάται ακόμα στην τραγική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ακόμα και μετά από την πρόσφατη δολοφονία ενός παιδιού αλλά και τις μετέπειτα σαφείς ενδείξεις του ότι ζούμε σε μια χούντα.
5. Σε αυτή την ιστορική ευκαιρία, που έχει ήδη βγει έξω από τα σύνορα της χώρας και με αφετηρία τα γκέτο του Παρισιού πριν 2 χρόνια σιγοβράζει σε όλη την Ευρώπη (αλλά και σε Ασία και Αυστραλία, ακόμα και Αμερική) εδώ και πολλά χρόνια, μιας Ευρώπης που βλέπει, απέναντι στην επέλαση της Παγκόσμιας Αμερικανικής κυριαρχίας, την Ε.Ε. να μην ασχολείται ουσιαστικά με τίποτα άλλο παρά με την εδραίωση της εκμεταλλευτικής εξουσίας της στους ίδιους τους λαούς της, οφείλουμε να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος. Οφείλουμε να ονειρευτούμε πραγματικά και όχι συμβατικά.
6. Που βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Είναι η αστυνομία και ο στρατός; Όχι γιατί αυτοί δεν είναι παρά ο κατασταλτικός μηχανισμός της πολιτικής εξουσίας και του κράτους. Είναι λοιπόν η κυβέρνηση και η άρτια οργανωμένη αντιπολίτευση, αριστερή και κεντρώα, όπως αποδείχθηκε για άλλη μια φορά από όλες τις ενέργειες διάσπασης του κινήματος αλλά και το ξεκάθαρο ξεπούλημα του αγώνα; Όχι, γιατί αυτοί δεν είναι παρά οι υπάλληλοι της πραγματικής εξουσίας, της οικονομικής εξουσίας. Τα κόμματα ανήκουν σε αυτούς που τα χρηματοδοτούν και στα κέντρα αποφάσεων που τα στηρίζουν τα οποία κέντρα αποφάσεων ξεκινάν από τους ντόπιους μεγαλοκαρχαρίες μέχρι τη λέσχη Μπίλτερμπεργκ κι ακόμα παραπέρα. Ο Αλέξης δεν δολοφονήθηκε επειδή ένας μπάτσος τρελάθηκε, ο Αλέξης δεν δολοφονήθηκε επειδή όλοι οι μπάτσοι είναι γουρούνια, ο Αλέξης δεν δολοφονήθηκε επειδή το κράτος είναι αυταρχικό, ο Αλέξης δεν δολοφονήθηκε επειδή φταίει η συγκεκριμένη κυβέρνηση Καραμανλή (Ο Καλτεζάς δολοφονήθηκε επί ΠΑΣΟΚ). Ο Αλέξης δολοφονήθηκε επειδή είχε την κοινή με όλους μας ατυχία να ζει σε αυτή την εποχή, σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτό το σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης του παραγόμενου, κοινού πλούτου.
7. Το πρόβλημα είναι συστημικό. Η λύση και το κύριο αίτημα σε έναν κόσμο που καταρρέει, σε ένα σύστημα που πλέον τρώει τις σάρκες του είναι η αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος με τη μετάβαση από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που δεν είναι παρά μια επίφαση δημοκρατίας που σκεπάζει την πραγματικότητα της δικτατορίας που τόσο ξεκάθαρα βιώνουμε στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην εργασία και τις τελευταίες μέρες και στους δρόμους, η μετάβαση από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην άμεση δημοκρατία. Προτείνω να στοχεύσουμε και να αγωνιστούμε ώστε ο αγώνας αυτών των ημερών να αποτελέσει τη μαγιά για το σύγχρονο κίνημα προς την Άμεση Δημοκρατία.
8. Αλλά για να έχει ένα τέτοιο αίτημα ισχύ, είναι απαραίτητο να μην απαιτηθεί μόνο από φοιτητές και μαθητές, παρόλο που αυτοί, όπως πάντα ξεκινάν την όποια ιστορική εξέλιξη, αλλά να απαιτηθεί από το λαϊκό, κοινωνικό κίνημα. Για να γίνει αυτό πρέπει να καταφέρουμε να βγάλουμε τους εργαζόμενους στο δρόμο, δίπλα μας, μαζί μας, ξεκινώντας με τους λιγότερο βολεμένους και περισσότερο «σιγοβράζωντες» και απογοητευμένους εδώ και χρόνια, τη λεγόμενη γενιά των 700 ευρώ.
9. Προτείνω να ψάξουμε όλοι μαζί και να βρούμε ποιες θα ήταν οι πιο ουσιαστικές κινήσεις, οι νέοι τρόποι, που θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από όσο το δυνατόν περισσότερη έκπληξη. Πρέπει να αλλάξουμε τη συνθηματολογία μας. Τα μυνήματα μας πρέπει να εκφράζουν την αγάπη μας για τη ζωή, την αγάπη μας για την ελευθερία. Την ουσιαστική ελευθερία που την καταπατούν κράτος, εκκλησία, δυνάμεις καταστολής, και πάνω απ’ όλα οι οικονομικοί ηγήτορες με τη φτώχια που μας επιβάλλουν.
10. Το πιο απαραίτητο σε αυτή τη διαδικασία είναι να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε. Δεν είμαστε οπαδοί κομμάτων, δεν υποτάσσουμε την ελεύθερη σκέψη μας σε ιδεολογίες που στις μέρες μας φαίνεται πια ξεκάθαρα ότι δεν είναι τίποτα άλλο από πυρήνες διάσπασης και όχι ένωσης. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, ξεχωριστές οντότητες με ανθρώπινη αξία, με την αξία της ζωής, και θέλουμε να μετατρέψουμε την ελευθερία μας από όνειρο σε πραγματικότητα. Για αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα κόμμα, σε καμία ομάδα μικροπολιτικών συμφερόντων, σε κανένα στρούχτορα αλλά και σε κανέναν ηγετίσκο που μπορεί να εμφανιστεί ανάμεσα και σε μας τους ίδιους, να καπελώσει άλλο τον αγώνα μας. Μπορεί αυτό στην αρχή να μας αφήσει φαινομενικά πιο μόνους αλλά θα είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς κι αυτό δε μπορεί παρά να πείσει πολύ περισσότερους ανθρώπους για αυτή την αλήθεια και ειλικρίνεια μας.
11. Συμπερασματικά, προτείνω την με νέους και ειρηνικούς τρόπους προσέγγιση της γενιάς των 700 ευρώ αλλά και όλων των εργαζομένων, με κύριο πρόταγμά μας, με κύριο σύνθημά μας, Άμεση Δημοκρατία τώρα. Αν κοιτάς το δέντρο, χάνεις το δάσος και δε μας παίρνει για πολύ ακόμα να χάνουμε το δάσος. Η Παγκόσμια οικονομία καταρρέει και εμάς μας προετοιμάζουν για μια σύγχρονη, Ευρωπαϊκού τύπου Αργεντινή. Η ευκαιρία μας για ελευθερία είναι τώρα. Κι η εκδίκησή μας για το αίμα του Αλέξη, αν θέλουμε να είναι ουσιαστική, δε μπορεί παρά να είναι η πραγμάτωση ενός καλύτερου κόσμου.


ID σχολίου: 7287 - Δημοσίευση: 17-12-2008 02:01 από Dimitris L.

Πηγή: http://www.tvxs.gr/v1205